Kennisgroepstandpunt over toepassing doelmatigheidsgrens in de werkkostenregeling (WKR)

Werkgevers kunnen ervoor kiezen om bepaalde loonbestanddelen aan te wijzen als ‘eindheffingsloon’. Daarmee geven zij aan dat zij de eventuele belastingheffing over het loon voor hun rekening nemen. Dit speelt zich af binnen de kaders van de werkkostenregeling (WKR) in de loonbelasting. De aanwijzing van een vergoeding of verstrekking als eindheffingsloon moet gebruikelijk zijn. Daarbij wordt beoordeeld of het aanwijzen van het loonbestanddeel gebruikelijk is en of de omvang dat is. Deze gebruikelijkheidstoets beoogt de mogelijkheid tot aanwijzen te begrenzen om oneigenlijk gebruik te voorkomen. De Belastingdienst hanteert in de praktijk een doelmatigheidsgrens van € 2.400. Tot dat bedrag worden vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen geacht gebruikelijk te zijn. In de praktijk leidt dit tot vragen over hoe deze doelmatigheidsgrens nu precies moet worden uitgelegd. Dit artikel behandelt het kennisgroepstandpunt over de toepassing van de doelmatigheidsgrens in de werkkostenregeling.

Kennisgroep: Doelmatigheidsgrens heeft karakter van een veilige haven

De kennisgroep geeft aan dat de doelmatigheidsgrens in de werkkostenregeling is ingesteld in verband met risicogericht handhaven. Deze grens is niet opgenomen in de wet, maar is beleid van de Belastingdienst. De doelmatigheidsgrens bedraagt € 2.400 per persoon per jaar. Deze grens laat zien tot welk bedrag de Belastingdienst geen actie onderneemt. De doelmatigheidsgrens is niet van toepassing voor zover de aanwijzing voldoet aan de gebruikelijkheidstoets. In dat geval bestaat er namelijk geen twijfel over de gebruikelijkheid van de vergoeding, verstrekking of terbeschikkingstelling. Dit is bijvoorbeeld het geval bij de gerichte vrijstellingen. Bij het toepassen van de doelmatigheidsgrens geldt dat dit geldt voor alle niet-gebruikelijke posten tezamen en niet per post. Hoe dit in de praktijk uitwerkt volgt uit de diverse voorbeelden die in het standpunt zijn opgenomen. Hierna volgen er twee.

Voorbeeld 1 uit het kennisgroepstandpunt

Een werkgever kent een netto reiskostenvergoeding toe van € 1.500. Deze voldoet aan de voorwaarden om gericht vrijgesteld te zijn. Ook kent hij een netto eindejaarsuitkering toe van € 2.000. Deze wijst hij aan als eindheffingsloon en brengt hij in de vrije ruimte. Alleen de eindejaarsuitkering telt mee voor het toetsen aan de doelmatigheidsgrens, mits het aanwijzen ervan niet gebruikelijk is. Aangezien € 2.000 beneden de drempel van € 2.400 blijft, doen zich geen problemen voor. De reiskostenvergoeding telt niet mee, omdat deze binnen de grenzen van de gerichte vrijstelling valt. Er is dan sprake van een gebruikelijke vergoeding.

Voorbeeld 3 uit het kennisgroepstandpunt

Een werkgever wijst de volgende vergoedingen/verstrekkingen/terbeschikkingstellingen aan als eindheffingsloon:

• Bonus van € 2.000.
• Personeelsfeest van € 500.
• Kerstpakket van € 100.
• PMO van € 200.

Per werknemer bedraagt het totaal daarmee € 2.800. Als al deze verstrekkingen niet gebruikelijk zijn, dan is de doelmatigheidsgrens van € 2.400 overschreden. In dat geval moeten volgens de kennisgroep de posten gezamenlijk worden genomen. Er is dus geen sprake van een benadering per kostenpost. De doelmatigheidsgrens is in dit geval overschreden en er kan een discussie ontstaan over de gebruikelijkheid.

Toepassing doelmatigheidsgrens van € 2.400 door de Belastingdienst

Dit kennisgroepstandpunt maakt duidelijk hoe de Belastingdienst de doelmatigheidsgrens toepast. Het bedrag van € 2.400 geldt voor het totaal van ongebruikelijke vergoedingen, verstrekkingen en terbeschikkingstellingen. Als het totaal hoger is, dan wil dat nog niet zeggen dat sprake is van ongebruikelijke vergoedingen, verstrekkingen of terbeschikkingstellingen. De bewijslast dat dit het geval is, rust in eerste instantie op de Belastingdienst. Hebt u vragen over dit onderwerp? Neem dan gerust eens vrijblijvend contact met ons op.